احسان @Ehsan63@persadon.com

‏اگر نیاز به چت تصویری/صوتی دارید، جیت‌سی را یک امتحانی بکنید. گزینه‌ی متن‌باز، رایگان و ایمنی در برابر اسکایپ و زومه. ما چهار شبه عید دیدنی‌های اینترنتی چندین نفره را باهاش برپا می‌کنیم و خیلی راضی‌ایم.
https://meet.jit.si

همین را حوصله‌ی لشکر طرفدارانش را ندارم که تو توییتر بگم.

ابی اور ریتد ترین خواننده فارسی زبونه! آقای صدا و زرشک.

از بزرگترین وسوسه‌هایم هم اینه که یک حساب کاربری مستعار بسازم وجوه دیگرم رها شوند از ترس قضاوت و کمی هوا بخورند!

‏خانواده در ایران هر روز فیلم از بچه‌مون می‌خواهند. مادرم میگه با فیلم‌هایش امید می‌گیرند که زندگی در جریانه. در همین راستا برای یک سری از رفقا هم هر از چندی فیلم می‌فرستم که روزشون رنگی‌تر شه. ترسم ولی اینه که با خودشون بگویند اینم این وسط الکی ذوق بچه‌اش را داره. پر بیراهم نیست.

‏از عکسهای آخرین روز، فقط اینه که توش چشم اشکی و لبخند غمگینی نیست. اتاقم.

‏آمدم فهرست کارهای امروزم را بنویسم و سرش تاریخ بزنم، هی دیدم تاریخ امروز برایم آشناست. بعد یادم افتاد که امروز میشه هشت سال که طولانی‌ترین سفر زندگیم شروع شد.

‏قرار بود تو سفر چند هفته‌ی دیگرمون، یکی از اولین جاهایی که برویم قم باشه. الان هم خبر موردهای مثبت کرونا در محل سفر دو هفته پیش‌مون آمد. مونده شهر فعلی که محاصره کامل شه!

ذوق داشتیم که یک ماه دیگر قراره چند ساعت بعد از رسیدن به ایران بریم قم و فردایش هم مهمانی بگیریم برای امید. با این قضایای شیوع کرونا ولی معلوم نیست چقدر شدنی باشه ماجرا.

Behdad Babaei - Gorizpay (بهداد بابایی - گریزپای)

Gorizpay Composer: Behdad Babaei & Navid Afghah Album: Juye Noghrei Mahtab (جوی نقره ای مهتاب) Year: 2008

Listen to Behdad Babaei - Gorizpay (بهداد بابایی - گریزپای) by Aref Ma on #SoundCloud
https://soundcloud.com/aref-ma/gorizpay

‏برنامه‌ی پنجم اسفند باشگاه فیزیک تهران، سخنرانی سیما قاسمی با عنوان «ترویج علم یا ترویج دانش؟» است. دانشکده فیزیک دانشگاه تهران، ساعت پنج عصر. اگر تهران بودم حتما برنامه را می‌رفتم.

دیشب علی بوستان که آمده بود سفر بهم مشق تار داد، تو مسابقه‌ی ماشین سواری داخل شهر شرکت کردم، متن اولیه‌ی یک مقاله‌مون را تمام کردم و یک بحث فیسبوکی در مورد یک سریالی داشتم که با صدای بچه‌ی سحرخیز دنبال هم‌بازی از خواب بیدار شدم.

پسر کو ندارد نشان از پدر!

از صبح مدام چهره‌ی محمد صالحه میاد جلوی چشمم. چه غم‌انگیز روزگاری.

‏فصل اول سریال مسیح نت‌فلیکس را دیدم. خیلی بد بود. داستان کند و حوصله سر بر. قشنگ یک مروری هم به تصویر کلیشه‌ای مسلمانان/فلسطینیان و البته ایرانی‌ها کرده. یا احمقند یا تروریست و یا دجال و با حضور افتخاری جهاد نکاح. نکته‌ی مثبت؟ حضور میشل موناگان که او هم حیف شده تو این قصه.

‏پرنیا خواهرزاده سه سال و نیمه‌ام، به شدت حساسه از راه دور به بچه‌مون و حسودی می‌کنه. از مامانش پرسیده «امید از کجا آمده؟». جواب شنیده «خاله الهام از خدا خواست بهش بچه بده اونم امید را داد.». نتیجه؟ پرنیا اعلام کرده که با خدا قهره!

۳. خلاصه‌اش اینکه خشونت انقلابی کور، خشونت بی خواسته‌ی مشخص، بی رهبری و آلترناتیو، در نهایت راهی به بهبود وضع سیاسی مردم ندارد. سودی ندارد. مردم عادی را از سیاست‌ زده و دور می‌کند. توجیه سرکوب را برایشان راحت‌تر می‌کند. یا به قسمت بدتر ج.ا کمک میکند یا به دشمن بدتر از ج.ا.

۲. نفع ج.ا تو تحریف واقعیت مشخصه ولی نفع خیلی از این خبرنگاران و مبارزین با ج.ا در تحریف و توجیه رفتاری مشابه آتش زدن و حمله به مردم ناهمراه با اعتراضات چیه؟ این شهوت و ذوق از به هر آتش کشیدنی از کجا میاد؟ قراره دقیقا به چی برسه؟ ‏خط آدم‌ها اینجا از هم جدا میشه. برای منی که در ظلم و تباهی ج.ا شکی ندارم، زندگی روزمره‌ی آدم‌های معمولی مهمه. فتح خیابان و عاملیت مردم مهمه اما هر قدر که ج.ا مانعه این وسط، این به آتش کشیدن و بستن فضا برای اعتراض هم مانعه.

۱. ‏سال هشتاد و هشت هم وسط مردم عادی معترض یک جماعتی بودند که تیمی و هماهنگ قصد تخریب و حمله به مراکز حساس را داشتند. چندین بار تجربه‌شون را داشتم و هر بار توسط مردم عادی پس زده می‌شدند. ‏برای ج.ا ایده‌آل اینه که معترض را جزو این تخریب‌گرهای حرفه‌ای جا بزند که سرکوب و توجیهش آسان‌تر شود. از طرف دیگر خوشبینی مفرط یا بغض ج.ا باعث میشه خیلی‌ها وجود این جماعت تخریب‌گر را باور نکند و همه را معترض عادی بداند.