دانیال بهزادی @danialbehzadi@persadon.com
یکی از مواردی که در جلسهٔ امروز با @amirnazemy مطرح شد، مشکل کسب‌وکارهایی بود که حق رونوشت @openstreetmap رو رعایت نمی‌کنن.
آغاز رمان «نامیرا»، نوشتهٔ صادق کرمیار، که ظاهراً بیش از ۲۶ بار تجدید چاپ شده است.
نخستین جمله‌اش از نظر ویرایشی شایان توجه است:
«بیابان تفتیده و نور لرزان خورشید ظهر، بر دشت ترک خورده و هرم سوزان باد که خاک داغ و رمل‌های دور دست را بر سر و صورت عبدالله می‌پاشید و حرکت اسب خسته‌اش را کند می‌کرد.»
ویرایش من:
«بیابان، تفتیده بود. نور لرزان خورشید ظهر، بر دشت ترک خورده می‌تابید و هرم سوزان باد که خاک داغ و رمل‌های دوردست را بر سر و صورت عبدالله می‌پاشید، حرکت اسب خسته‌اش را کند می‌کرد.»
- استراتژی چیه؟
+ یه صفحه می‌سازی با عکس یه سگ بامزه. صفحه رو خصوصی می‌کنی. با چند تا از حساب‌های خودت و دوست‌هات دنبالش می‌کنی. بعد می‌ری باهاش همهٔ داف‌هایی که صفحه‌شون خصوصیه رو دنبال می‌کنی. کی می‌تونه به این سگ بامزه بگه نه؟ 🥺
وقتی @samanbehzadi با یه امتیاز اختلاف می‌بره ((:
#neverputt
با تیر و کمان کودکیم در کوچه‌باغ‌های قدیمی
در انبوه درختان باران‌خورده
سینهٔ گنجشکی را نشانه گرفته بودم
که عاشق تو شدم
گنجشک به شانه‌ام نشست
و من، شکارچی ماهری شدم
از آن پس هرگز به شکار پرنده‌ای نرفتم
هر وقت دلتنگم، آواز می‌خوانم
پرنده می‌آید
پرنده می‌نشیند
پرنده را می‌بویم
پرنده را می‌بوسم
پرنده را رها می‌کنم
و چون شکار دیگری می‌شود
کودکیم را می‌بینم در انبوه درختانِ باران‌خورده
با بوی کاه‌گل و آواز پرنده
به خود می‌پیچد و گریه می‌کند
های آواز
چه‌قدر تو را دوست دارم!
