حسین @hosein@persadon.com

Qouted from Reddit: https://khoone.naghdbishi.ir/qouted-from-reddit

We ❤️ open source. Your Tutanota client is fully published as open source software. 😍 We even built our own captcha instead of using Google's Captcha. Read here why: https://tutanota.com/blog/posts/open-source-email/

بی‌ادب بودن چیز بدیه؟ چرا؟

@masoud به نظرم «مرگ» به خودی خود باعث می‌شه انسان عجله داشته باشه؛ چون به محدودیت‌های زمانی و مکانی و آسیب‌پذیری بی‌کرانِ‌ خودش آگاهه.
اما کاری که دنیای مدرن با روابط قدرت و سلطه‌ش پیش می‌بره یه قدم بیشتره.. یعنی انباشتِ آرزوها و حسرت‌ها؛ یا چیزهایی رو آرزو کنیم که اگر این زور نبود، تصوری ازش نداشتیم و حسرتی هم. از این می‌شه با آگاهی و جسارت رها شد (مثل همکار شما) اما اون مرگ‌آگاهی سرِ جاشه همیشه.

فرق بین تسلی و حمایت این است: اگر گلدان گیاهی داشته باشید که به خاطر نگه‌ داشته شدن در کمد تاریک زرد شده باشد، و بعد کلمات نرم ‌و ملایمی به آن بگویید، این یعنی تسلی.
اما اگر گلدان را بیرون بیاورید و زیر نور خورشید بگذارید، به آن آب بدهید و با آن صحبت کنید، این یعنی حمایت...
کلاریسا پینکولا استس
زنانی که با گرگها می‌دوند

ما اغلب دوست داریم از کسانی که خوش‌مان می‌آید، بُت درست کنیم و از آن‌ها «اَبَر انسان» بسازیم و وقتی آن شخصیتِ ابر انسانی تبدیل به یک انسانِ عادی شد، از او متنفر شویم.
واقعیت آن است که همه، آدم‌های معمولی‌اى هستند.حتی آن‌هایی که ما ابر انسان می‌پنداریم هم دست‌شویی می‌روند، وقتی می‌خوابند آبِ دهن‌شان روی بالش می‌ریزد، آن‌ها هم دچار اسهال و یبوست می‌شوند، می‌ترسند، دروغ می‌گویند، عرقِ‌شان بوی گند می‌دهد و دهن‌شان سرِ صبح، بوی...!
همه‌ی ما آدمیم، آدم‌های خیلی معمولى

“دالتون ترومبو”

-«منو باش که خیال می‌کردم تو چه آدمِ بزرگ و خاصی هستی!… ولی می‌بینم الآن هیچی نیستی!… یه آدمِ معمولی!»

امروز که دقت می‌کنم، می‌بینم تقریبا همه‌ی ما در طولِ زند‌گی، به لحظه‌اى می‌رسیم که آدم‌های خاص و افسانه‌اى مان، تبدیل به آدمی واقعی و معمولی می‌شوند.و درست در همان لحظه، آن آدمی که همیشه برایمان بُت بوده، به طرزِ دهشتناکی خُرد و خاکشیر خواهد شد.

یادم هست پیش از ازدواجم، مدتی با همسرم همکار بودم.فضای کار باعث شده بود که او از شخصیت و اطلاعاتِ من خوشش بیاید.ناگفته هم نماند که خودم بدم نمی‌آمد که او اینقدر شیفته‌ی یک آدمِ فراواقعی و به قولِ خودش «عجیب و غریب» شده!ما با هم ازدواج کردیم.سالِ اول را پشتِ سر گذاشتیم و مثلِ همه‌ی زن و شوهرهای دیگر، بالاخره یک روزی دعوای سختی با هم کردیم.در آن دعوا چیزی از همسرم شنیدم که حالا بعد از جدایی‌مان، چراغِ راهِ آینده‌ی رفتارهایم شده:

من نیمه‌ی دوم زندگی‌ام را
در شکستن سنگ‌ها
نفوذ در دیوارها
فروشکستنِ درها
و کنار زدنِ موانعی گذرانده‌ام
که در نیمه‌ی اول زندگی
به دستِ خود
میان خویشتن و نور نهاده‌ام

اکتاویو پاز (؟)