هنوز تو موسسه کسی پیدا نشده رکورد منو تو دفعات پرتاب رومیزِ لیوان، در شعاع نیم متر و پخش چای و آب تا شعاع بالای یک متر روی برگه و کیس و کی‌بورد و بساط بزنه. اغلب بدون دخالت دست و بعضا منجر به اینقد اینقد شدن لیوان!
دارم گرم می‌کنم برا مسابقات استان
موسیقی متن: ورزشکاران، دلاوران
#شبانه
#بوندس_لیوان
دو:
این بین دو تا خانم سیاهپوست، با سر و لباس معمولی و کالسکه بچه از کنارم رد شده بودن. من که ایستادم عکس بگیرم، اونام مکث کردن و یکیشون برگشت که اونم عکس بگیره. به انگلیسی از چیدمان تعریف کرد.
راستش حوصله نداشتم یه چیزی بگم هم اظهار فضل بی‌خود باشه، هم مجبور بشم به توضیح، هم ساده گفتنش سخت باشه. آخرشم خانمه متوجه نشه، چپ‌چپ نگام کنه، بره. هوام سرد بود لامصّب!
گفتم آره خیلی قشنگه. نماد چی می‌تونه باشه؟ درجا گفت: «اون سیاهچاله‌ایه که تازه کشف شده»!
پودر شدم!
یک:
از جلوی موسسه ماکس‌پلانک رد می‌شدم، این چیدمان رو دیدم رو زمین. گفتم لابد بچه‌ها این‌جا بازی می‌کردن، بعد دیدم سی چهل تا شاخه گل دست بچه چه می‌کنه. یه نگاه به طرح، یه نگاه به موسسه، گفتم این همون سیاهچالهه‌ست انگار!
یادم اومد جمعه رفته بودم تو ساختمون دنبال یه نفر، یکی از طبقه‌ها شلوغ بود. دو تا از پروفسورها که توی پروژه تصویربرداری از سیاهچاله بودن پیروزمندانه از بروکسل برگشته بودن و حسابی جشن بود دور و برشون. حتما گل‌ها برای این مناسب بوده و یکی خوش‌سلیقگی کرده این جور چیده دم در.
مصیبت یه وقت ناغافل میاد. مثل از دست دادن عزیزی تو تصادف. ویرانگری بُهت و شوک بعد از مصیبت دست کمی از خود فاجعه نداره.
مصیبت یه وقت آروم آروم میاد. مثل از دست دادن عزیزی با سرطان، بین امید و انکار و تقلا راه بازمی‌کنه و نزدیک می‌شه تا یه جایی که دیگه تن می‌دی به باور آخر داستان. ویرانگری انتظار و هراس پیش از وقوع مصیبت دست کمی از خود فاجعه نداره.
مصیبت یه وقت مثل سیل لرستان آوار می‌شه؛ یه وقت مثل سیل خوزستان، ده به ده، شهر به شهر، تو روشنی روز، تو تاریکی شب، بین امید و انکار و سیل‌بند...
سلام
من نیز بپیوستم! :)
