برای گفتن بی‌پرده‌ترین حرف‌ها باید نقاب داشت
از همون اتوبوس‌های معمولی «شرکت واحد!»ه. به جای مسیر اتوبوس، نوشته عروسی* و جای شماره‌ی خط هم علامت دو تا حلقه‌ی درهم گذاشته. 😄
ندیده بودم تا حالا.
#روزانه
* Hochzeit
یه وقتا تو اخبار می‌شنیدیم دمای هوا تو اروپا رسیده به ۴۰ درجه کلی تلفات دادن. بعضی پیرترها به رحمت ایزدی شتافتن، جماعتی راهی بیمارستان شدن، بقیه هم هر میدونی دیدن رفتن نشستن وسط حوضش.
ما؟! ریبَن رو می‌دادیم بالا و یه‌وری می‌خندیدیم که: کا هنو پنجاهِ رد نکردی بدونی گرما ینی چه! جم کنین ای سوسول‌بازیا رِ.
امروز هوا رسیده بود به ۳۸. جای کولرگازی پنجره باز بود. بیشتر روز تو خونه بی‌حال و عرق‌ریزون ولو بودم. بالای سرم روح همه‌ی اون پیرهایی که تو #گرما دمپخت شده بودن می‌چرخیدن و بشکن می‌زدن.
#روزانه
دریای رنجمان را در می‌نوردیم ...
مهدی یراحی - أهل النخل
https://www.youtube.com/watch?v=zZYGG_cqOF8
مرجع اصلی فیلم رو بعد پیدا کردم. صفحه‌ی اینستاگرام فیلم‌بردار، محمدرضا فرطوسی، که چند قطعه‌ی مرتبط دیگه هم درش هست، مثل این: https://www.instagram.com/p/BwY6cpWAo6e/
ذهب ذهب...
طلاست طلاست...
https://twitter.com/ashkan__irani/status/1117349950768152576
از توئیتر یکی دو نفر که به‌روز از پیش‌روی سیل خبر می‌گذارن شروع می‌کنم، یهو به خودم میام می‌بینم چند ساعته دارم لینک به لینک می‌رم جلو واشک می‌ریزم...
هنوز تو موسسه کسی پیدا نشده رکورد منو تو دفعات پرتاب رومیزِ لیوان، در شعاع نیم متر و پخش چای و آب تا شعاع بالای یک متر روی برگه و کیس و کی‌بورد و بساط بزنه. اغلب بدون دخالت دست و بعضا منجر به اینقد اینقد شدن لیوان!
دارم گرم می‌کنم برا مسابقات استان
موسیقی متن: ورزشکاران، دلاوران
#شبانه
#بوندس_لیوان
دو:
این بین دو تا خانم سیاهپوست، با سر و لباس معمولی و کالسکه بچه از کنارم رد شده بودن. من که ایستادم عکس بگیرم، اونام مکث کردن و یکیشون برگشت که اونم عکس بگیره. به انگلیسی از چیدمان تعریف کرد.
راستش حوصله نداشتم یه چیزی بگم هم اظهار فضل بی‌خود باشه، هم مجبور بشم به توضیح، هم ساده گفتنش سخت باشه. آخرشم خانمه متوجه نشه، چپ‌چپ نگام کنه، بره. هوام سرد بود لامصّب!
گفتم آره خیلی قشنگه. نماد چی می‌تونه باشه؟ درجا گفت: «اون سیاهچاله‌ایه که تازه کشف شده»!
پودر شدم!
یک:
از جلوی موسسه ماکس‌پلانک رد می‌شدم، این چیدمان رو دیدم رو زمین. گفتم لابد بچه‌ها این‌جا بازی می‌کردن، بعد دیدم سی چهل تا شاخه گل دست بچه چه می‌کنه. یه نگاه به طرح، یه نگاه به موسسه، گفتم این همون سیاهچالهه‌ست انگار!
یادم اومد جمعه رفته بودم تو ساختمون دنبال یه نفر، یکی از طبقه‌ها شلوغ بود. دو تا از پروفسورها که توی پروژه تصویربرداری از سیاهچاله بودن پیروزمندانه از بروکسل برگشته بودن و حسابی جشن بود دور و برشون. حتما گل‌ها برای این مناسب بوده و یکی خوش‌سلیقگی کرده این جور چیده دم در.
مصیبت یه وقت ناغافل میاد. مثل از دست دادن عزیزی تو تصادف. ویرانگری بُهت و شوک بعد از مصیبت دست کمی از خود فاجعه نداره.
مصیبت یه وقت آروم آروم میاد. مثل از دست دادن عزیزی با سرطان، بین امید و انکار و تقلا راه بازمی‌کنه و نزدیک می‌شه تا یه جایی که دیگه تن می‌دی به باور آخر داستان. ویرانگری انتظار و هراس پیش از وقوع مصیبت دست کمی از خود فاجعه نداره.
مصیبت یه وقت مثل سیل لرستان آوار می‌شه؛ یه وقت مثل سیل خوزستان، ده به ده، شهر به شهر، تو روشنی روز، تو تاریکی شب، بین امید و انکار و سیل‌بند...
سلام
من نیز بپیوستم! :)
