پژوهشگرهایی که روی هوش جمعی (بررسی بازده فکری آدمها در کارهای گروهی) کار میکنند، در بررسیهای قبلیشون فهمیده بودن که آدمها وقتی با هم برهمکنش دارند، *به طور میانگین* بهتر مسئله حل میکنند (نکتهٔ مثبت)، ولی با احتمال کمتری میتونند بهترین پاسخ رو پیدا کنند (نکتهٔ منفی).
ولی پریروز یه مقالهٔ خیلی جالب در این باره تو مجلهٔ #PNAS منتشر شده که امروز تو #هکرنیوز دیدمش. عنوان مقاله: «چگونه برهمکنشهای اجتماعی متناوب (قطع و وصل شونده) هوش جمعی را بهبود میدهد.»
فهمیدن که اگر در فرایند حل مسئله، آدمها گاهی تنها و گاهی با هم باشند، خروجی از همه بهتر خواهد بود: هم میانگین بالا میره و هم احتمال یافتن بهترین جواب کم نمیشه. بیشترین بهبود وقتیه که آدمها اولش تنها روی مسئله کار کنند و کمی بعدتر برهمکنش شروع بشه.
من فقط چکیدهٔ مقاله رو خوندم، ولی متن کاملش هم رایگانه و نیاز به دسترسی خاصی نداره. واقعاً کیف میکنم از دیدن چنین کارهایی
http://www.pnas.org/content/early/2018/08/09/1802407115
@masoud
چه خوب به اشتراک گذاشتی! برایم مفید بود.
خوشحالم :) حدس میزنم که به عنوان آموزگار این موضوع برات جالب و مهم باشه. (درست یادم مونده دیگه، آموزگار هستی؟)
البته اگر دقت کرده باشی، این رو سه سال پیش به اشتراک گذاشته بودم و امروز فقط اون بوق قدیمیام رو بازبوقیدم. ولی همچین موضوعهایی به همین زودیها قدیمی نمیشن.
@masoud
بله برایم جالب بود و تا آخرش خواندم. :-]